Filmler Hayatlar

Herbert von Karajan'ı tanımayan yoktur. Salzburg'u bir festival kenti olarak var eden; Berlin Filarmoni orkestrasını 2.Dünya Savaşının ardından dünyanın en seçkin müzik topluluğuna dönüştüren bu maestro'nun dünyaya bıraktığı iz yıllar geçse de silinmeyecek bir niteliktedir. Karajan'ın bu büyük bilinirliğini sağlayan hiç kuşku yok;yönettiği efsanevi konserlerde sergilediği performanstır. Klasik müzik dünyasının en bilinen ölümsüz bestecilerinin eserlerini ustaca yorumlayan orkestralar hep onun bagetinin önünde çalmışlardır. Ya Simon Rattle!;Bu kıvırcık saçlı, yaşlanan, ama hep genç kalan adam İngiltere'nin sıradan bir orkestrasını; Birmingham'da zirveye çıkarmış, kendisi de bunun peşinden zirveye;yükselmiştir.  Londra Senfoni Orkestrasının en başındaki kişi olmuş ve sonrasında Berlin'de Karajan'ın koltuğuna oturmuştur. Şimdilerde sevimli yüzüyle çok bilinen bir diğer şef ise Gustave Dudamel’dir. Venezuella gibi pek de klasik müzikle;özdeşleşmeyen bir co

  Bir iş fikrinin sınırı olmalı mı? Bu soruya hayır demek inovasyona insan zekasına ihanet gibi görülebilir. İşler sosyolojik gerçekliklere dayanır. Dünyanın en karmaşık ve en büyük yatırımları dahi neticede bireylerin ihtiyaçlarını giderir.   Tarihte yapısalcılık kuramının en önemli kurucusu olan Levi-Strauss’a göre insan ihtiyaçları sadece şeklen değişir. Dolayısıyla bundan 1000 sene önce yaşamış bir insanın ihtiyaçları ile günümüz insanının ihtiyaçları birebir aynıdır. Ama bunların giderilmesinde  yöntemler değişir. Toplumların organizasyon yapısı karmaşıklaşır ve birey giderek bu karmaşık yapıda otoriteler karşısında çaresizlik içine düşer. Üstelik insanlık tarihinin kadim bir parçası olan kötülük duygusu da varlığını muhafaza eder. Levi Strauss’a değişmeyen insan hali konusunda hak versek de değişen temel trendler vardır. İnsanın doğumdan ölüme yolculuğunda en güçsüz olduğu 2 dönemi vardır. Bunlar yolculuğun başı ve sonudur. Her iki dönemin ortak paydası fiziksel gücün az olması/a

  İdealleriniz yada arzularınız için nelerden vazgeçersiniz? Hangi fedakarlıkları yaparsınız? Sonuçta  ideallerin herhalde daha iyi yaşam şartları, daha üst kariyerler, daha iyi sosyal bağlar ve bağlantılar olduğuna dair tereddüt duymayız. Yine de hepimiz etten kemikten insanlarız ve bütün bunları yine de kendimizin ve en yakın bildiklerimizin mutluluğunu , huzurunu artırmak için istemiyor muyuz. Maddi ve materyal ödüller bizi daha iyi olanaklara kavuşturacak, hayatımızı kolaylaştıracak ve sonuçta bunları paylaştıklarımız için de işler daha umutlu olacak. Dolayısıyla idealler hiçbir zaman kendi başına bir hedef değil, bu bir şekilde daha başka hedefleri de içeren sonsuz bir süreç. İdeale ulaşmak tabi ki önemli ama bu uğurda harcanan çaba belki bundan daha da önemli. Her şeyden önce rol model olarak etrafımıza sunduğumuz örnek olma halini azımsamamak gerek. Bizim çabamız öncelikle bize en yakın olanlarda ama halka halka genişleyecek şekilde daha da büyük bir çerçevede yankı ve iz bıraka

  Bisikletle ilk çıktığım yokuş Kayışdağı idi. Bir grup gezisinin parçası olarak yaptığım bu ilk tırmanıştan anımsadığım bir daha asla yokuş çıkmayacağıma dair karardı. Sonrasında uymadığım bu kararın tam tersine İstanbul’da bir çok yokuşu çıkmayı başardım. Beşiktaş Yıldız’dan Tepebaşına, Çamlıca’dan Yoros Tepesine, Polonezköy’den Rumelifenerine. İstanbul dar gelince Yalova’nın, İznik’in, İzmit’in , Karabük’ün dağlarında irtifaları aştım. Korona denilen musibetin ülkemizdeki tuhaf yönetim tarzının yol açtığı “çok şey serbest egzersiz yasak” uygulamaları nedeniyle 2021’de hala siftah yapamasam da ilk yokuşumu tırmandığım günden bu yana çıkabildiğim yokuş 100.000 metreyi yani 100 km’yi aşmış. Strava uygulamasının sayesinde takip ettiğim bu istatistik , bisikletle yokuş çıktığım son 7 yılda Ağrı Dağına 20 kere tırmandığım manasına geliyor. Yada daha farklı ifade edersem eğer mümkün olsaydı sadece kendi kaslarımın yardımıyla Atmosferin Mezosfer denilen 3. Katının hemen hemen yarısına varmı

  İsviçre’nin medeniyetle örülü şehri Zurih’te geçiyor hikaye. Hemen her şeyin kurallarla örüldüğü şehirde biraz kuralsız bir adamın peşindeyiz. Görevi insanların özel hayatlarını araştırıp, merak eden müşterilerine bilgi vermek. Elinde arkaik bir video kamera ile eşini aldatan bir adamın ardında buluyoruz onu. Aynı anda kaybettiği babasının ölüm prosedürünü tamamlamak için bürokratik işlemlerin peşinde… Babasının piyano çaldığı anlar, dedektiflik faaliyetleri ile aynı kamerada kayıtlı. Araya çocuk hayvanat bahçesinde çekilmiş görüntüler karışıyor. Bir koyunun yüzü babası ile iş malzemesini birbirine bağlıyor. Öte yanda temas ettiği herkese soğuk. Kimseyle bırakın konuşmayı, çalan kapısını bile açmıyor. Yalnızlık onun içine işlemiş gibi. Üstündeki Yalnızlık elbisesini kimse için çıkarmak istemiyor. Bütün bu yalnızlık senfonisinin içinde kırılganlığı ülkesinin standardına pek uymayan kuralsızlığında. Bindiği belediye otobüsünde içki şişesinin içinde yuvarlanması ona pahalıya mal oluyor.

  İş hayatında alınması gereken kararlar kimi zaman sadece şirketimizi, müşterilerimizi yada bizi ilgilendirmez. Sorumluluk alanımız kimi zaman öylesine genişler ki "işimizle ilgili vereceğimiz karar sonunda hiç tanımadığımız ve bizleri tanımayan insanlar belki hayatta kalır yada ölürler". Bu cümle ne kadar iddialı da olsa aslında 2000’li yıllarda yaşanmış bir gerçek hikayenin kısa özeti. Birleşik Krallık Dışişleri ve Savunma Bakanlığı için çalışan bir çevirmen 2003 Körfez Savaşının meşhur Kitle İmha Silahı yalanının bir devlet politikası olarak piyasaya sürülmesi ve Birleşmiş Milletler’in buna alet edilmesine dair bir komployu işi gereği öğrenir. ABD-İngiltere koalisyonu BM Güvenlik Konseyi’nin geçici üyeleri üzerinde baskı kurarak bir konsey kararı çıkarmayı planlarlar. Katherine Gün (Türkçe Karakter hata değil) bu belgeyi İngiltere’nin saygın gazetesi Observer’a ulaştırır ve komplo açığa dökülür. Savaş yine de başlatılır ama konsey kararı ile değil. Katherine için bir dava

  Eğer hayatımızın senaryosundan bir film yapılmış olsa ve bu filmi seyretme şansı bulsak ne olurdu? Hatta daha da ileri gidelim. Filmi istediğimiz yerde durdurup geri alabilsek ve  yaptığımızdan farklı davransak neyle karşılaşırdık.Tabii ki fimi durdurup o sahneye döndüğümüzde artık filmin geri kalanı yeniden çekilecek demektir. Dolayısıyla yepyeni bir film başlar ve sonrası bambaşka bir şekilde devam eder. Beğenmediğimiz kararlarımızı değiştirerek yeniden yazdığımız filmi tekrar izlesek muhtemel ki yine bir şeyleri beğenmeyecek ve tekrar senaryoyla oynayacağız.Bu sonsuz olasılık evreninde belki de en iyisi her seçimin aslında en doğrusu olduğuna inanmak. Sartre “Seçimlerimiziz” diye özetlemişti bu yalın gerçeği. Eğer seçimlerimizle barışmıyorsak ve onlarla mutlu değilsek aslında kendimizle kavgadayız diyebiliriz. Herkesin çok iyi bildiğini düşündüğüm ; “Tanrı Şehir”’in Brezilya’lı yönetmeni Fernando Meireless’in 2011’de yönettiği 360 bize seçimlerin hayata nasıl anlam kattığını göste

  Her şeyi bitirmeyi düşünüyorum. Bu sözü kendinize hiç söylediniz mi? Yada söylediğinizde aslında hissettiğiniz tam olarak neydi? 4 yada 3 kelimeden ibaret bir ifade. Her şeyi tek mi 2 mi saydığınıza göre değişir.İş hayatında özel hayatta ve belki bizatihi hayatın kendisinde . Bu sözle karşılaşmak aslında nefes kesici bir an. Bir duraksama bir kopuş . Her şey derken herşeyi kastedersiniz. Bitirmek zaten kendi içinde tutarlıdır ve sonu işaret eder.Ve tabii ki iradeyi ifade eden eylem.Gizli özne “Ben”le beraber tamamlanır. Bir filmin hem adı hem ana fikri hem de sunduğu hikaye bu. Boğucu bir karlı gecede rüyaya benzeyen bir atmosferde bir erkek ve kadının arasında geçen hikayenin kahramanı sandığımız kişinin aslında figüran bile olmadığını olduğunu öğreniyoruz filmin sonunda.İnsanın zihnini kemiren bütün endişelerin gerçekleşmesinin sonunda alacağı karardır bu: Herşeyi bitirmek istiyorum. Çünkü olmadı.Çünkü başaramadım.Çünkü hiçbir zaman denemedim. Başarmak için denemenin zorunlu olduğu

İş hayatında karşılaştığımız en büyük sorun nedir? Bu iddialı sorunun yanıtını herkes kendi deneyimine göre verecektir. Çoğu zaman başarıya endeksli bir çok parametredir bu sorunun cevabı. Ben daha iyi bir noktada olmayı hak ediyordum ama bu gerçekleşmedi. Çalıştığınız kurumun Genel Müdürü olmayı en büyük başarı memurluktan emekli olmayı da hadi en büyük başarısızlık olarak tanımlayalım. Makul bir açıklama olur hehalde. Bir tarafta basamakların en yukarısında olmak diğer taraftaysa en altta başlayıp bitirmek. Oysa kimileri için ikincisi de bir başarı olarak kayda geçebilir. Başarının tanımı biraz daha nettir. Oysa başarısızlık görecelidir. 20 bin çalışan olan bir kurumda ortalama Genel Müdürlük yapma süresi 5 yıl olsun. 30 sene çalışan bir çalışan için göreceği Genel Müdür sayısı 6 dır. Bunun kendisi olmak olasılığı en iyi ihtimalle 10 binde 1 olacaktır. Çalıştığı dönemde ölme olasılığından daha az!!! Bu şu anlama gelir. Genel Müdür olamayan herkes kendini teorik olarak başa