Filmler Hayatlar

  “hayat aslında 40 yaşında başlar. O yaşa kadar araştırma yaparsınız”  (Karl Gustav Jung/aktaran selim) Yaşlanmak kaçınılmaz bir gerçek. Doğduğumuz günden itibaren yaşlanıyoruz. Ama belirli bir eşikten sonra yaş bir ziynet eşyası olmaktan çıkıyor ve prangaya     dönüyor. Ben bu kelepçenin ruhu sıkan halkalarına uzun zamandır itiraz ediyorum. Başlangıçta    bu konudaki tavrım doğum günlerini kutlamazsan yaşlanmazsın şeklindeydi. Önce kendimin sonra diğer insanların doğum günlerini unutarak, atlayarak ve kutlamayarak hayatı taze tutmaya çalıştım. Soranlara 32 yaşındayım dedim. Hayatta kazandığım ünvanlara “Emekli” sıfatı da eklenince yaşlılıkla ilgili daha alıngan olmam gerekirdi belki  ama emeklilikle yaşlılık arasında bir bağ kurmadım. Yaşlılık aslında tümüyle izafi bir haldi çünkü kendinizden daha genç insanlarla rekabet etmediğiniz sürece yaşlı olduğunuzu hissetmenize olanak yok. Rekabeti nasıl tanımlayacağız. Benim anladığım   rekabet hayatın içinde olmak ve ortak alanlarda p

  Arte Kanalında dizi izleyip bir de bunu yazıya dökmenin 2023 Türkiye’si için bile (belki de tam onun için;) hafiften bir salyangoz ticareti olacağının farkındayım. Beşiktaş’ın durumu iyi olsa bile Digitürk’de en çok Mezzo izleyen ve gerçekten de salyangozları mideye gümbürdetmiş biri olarak daha pek çok benzer icraatım var. Beni bilen biliyor zaten. “ Beyazların yöresinde nasibim kalmadı yerlilerin topraklarına kar ş ı ş uç i ş ledim zorbaların arasında tehlikeli bir nifak uyrukların arasında uygunsuz biriyim ” Neyse konumuz bu değil. Konumuz   ne zaman Almanya’ya yolum düşse Televizyon’da takılmadan duramadığım Arte Kanalın Smart TV’ye yüklediğim versiyonunda rast geldiğim 6 bölümlük süpersonik, fırtına gibi ve   taptaze dizisine dair. İstanbul’un daha adam gibi içki içilen, bisiklete binilen, araba sürülen, yolda yürünen, lezzetli sosisler yenilen ve daha az deniz daha fazla nehir içeren versiyonu, hadi diyelim üvey kız kardeşi Berlin’e dair bir hikaye   başlı başına çek

  İstiklal Caddesi, Cadde-i Kebir. Ne demiş Napolyon : Dünya tek bir ülke olsa başkenti İstanbul olurdu. Ben de; Türkiye tek bir şehir olsa yani İstanbul olsa başkenti de tereddütsüz İstiklal Caddesi olurdu diye ekleyeyim. 2015 yılının Ağustos ayının son cumasında Beyoğlu Şube Müdürü olarak adımımı atmıştım İstiklal Caddesine. Bankacılık tabiri ile sahaya inmiştim. Genel Müdürlükte geçen onca yıldan sonra artık Şube Müdürlüğü yapacaktım. Yüzlerce kez geldiğim cadde bu defa 1909’da yapılmış ve 1953’den beri İş Bankasına ev sahipliği yapan binasının kapısını caddenin en güzel noktasında açmıştı bana. Binamız adını İtalyan Kahraman Garibaldi’den alan eve dayamıştı sırtını, yanında Odakule denilen nahoş yapının istilasına rağmen varlığını koruyan Katolik Kilisesi ile zaman makinasından fırlamış gibiydi. Kimlerin gelip kimlerin geçtiğini sayamayacağımız bir mekanın son konuğu olacağımı bilmeden ama tahmin ederek girmiştim bu “3 İstanbul” Romanından fırlamış Fransız işi   binaya.

  (*) “Anason kokarken sofralar Masadan eksiliyor dostlar” Hayalmeyal anımsadığım ilk çocukluğumda o zamanlar herkese anlattığım bir sahne vardır. Televizyonların paket yayın yaptığı, yani İstanbul’da 10 saat Trabzon’da 5 saat açık olduğu yıllardan söz ediyorum. Büyükbaba ve babaanne eksikliği ile dünyaya gelmiş olsam da dede ve anneannem hayatın merkezindeydi hep. 5 kız 1 Erkek çocuğu büyütmüş Safiye- İsmail çifti1990’ların ortalarına kadar     hayatın hep tam içinde geçen yıllar boyunca her bir kızlarını ve tek oğullarını evlendirmiş hepsinin de mürvetini görmüşlerdi. 6 kez kaynana ve kayınbaba olabilmişlerdi. Benim   için bu geniş aile bir sürü enişte demekti   5 kızın kocaları (biri babam olmak üzere) bu enişte koleksiyonunun parçalarıydı. Çocukların 5.si ve kızların 4.sü   olan Hamdiye teyzemin kocası Osman Başçavuş   kendisi gibi astsubay olan şakacı   dayımla beraber paket yayında Hanna-Barbara çizgi filmleri izlediğimiz yıllarda Trabzon Akçaabat’ta bana ilk kez ra