Filmler Hayatlar

Küçük bir çocuk için araba eğlenceden öte bir varlık değildir. Ulaşmanın çok da önemi yoktur. Önemli olan arabanın içinde olmaktır. Araba hızlı giden, ses çıkaran kocaman bir oyuncaktır çocuk için . Oysa büyükler için araba kaza yapmadan bir yerden diğerine   en kısa sürede   ulaşmak için kullanılan kimi zaman   baş belasına dönüşen bir alettir. Çocuklar eğlenirken büyükler acı çeker , istediği zaman gözünü yumup uykuya dalabilen bir çocuk için sürücünün uyumamak için müziğin sesini açması karşılıklı oyunun bir parçasına dönüşür. Cannes’daAltın Palmiye ile taçlanan Titane filmi bir arabanın içindeki baba kızla başlıyor. Çocuk ve büyük arasındaki bu algı farkı trajik bir kaza ile başka bir boyuta taşınıyor. Kazanın sebebi tam da arabanın içinde olmaya dair iki birey arasındaki uzak mesafe. Geçirdiği travma nedeniyle çocuğun yaşaması   için doktorlar kafasının içine otomobillerde de kullanılan hafif bir element olan titanyumdan bir plaka yerleştirir.   Eğer bir arabaya bir ins

Sağlık hasta olmama hali ise şifa da huzursuz olmama halidir. Şifa sağlığı da kapsayan bir bütünlük  bir tam olma eksik bırakılmama duygusudur. Sağlık için gittiğimiz gibi şifa için de doktora gidebiliriz ama şifayı sadece doktorda değil farklı yerlerde de buluruz. Bazen bir bardak su, bazen iyi uyunmuş bir uyku, bazen içimizi ısıtan güneş ve bazen de bize dokunan bir el.   1986’nın 29 Nisan’ında Liseyi bitiriyor olmanın heyecanı iyiden iyiye sarmışken bir Cumartesi günü hep beraber taşra şartlarında ev partisi yapmıştık. Parti dediğimize bakmayın Kola fanta pasta. Bırakın cepte telefonu evde bile telefonun ekstra olduğu günlerdi. Nasıl buluşuyorduk bilmiyorum ama bir şekilde oluyordu işte. Şu gün şu saatte şurada ol. Saatin en değerli olduğu yıllar.   Partiyi hatırlıyorum ama  o günün Çernobil bulutlarının dünyaya yayıldığı gün olduğunu yıllar sonra anımsadım. Türkiye’de her daim hayat pahalı insan hayatı ucuzdu. Ş imdi kadarolmasa da 1986’da da durum buydu. İşin ne den

Pandeminin hayatımıza vurduğu darbelerden biri de konserlerden uzak kalmamız oldu. Türkiye ve özelde İstanbul’un diğer nesneleri tüketim kapasitesine nazaran sanat tüketimi zaten   yetersizdi. Pandemi bunun neredeyse tamamen yok oluşu manasına geldi. İstanbul gibi metrekaresi   10 bin dolara ev satılan bir şehirde bu kadar az konser salonu olması bazı şeyleri yanlış yaptığımızın en büyük göstergesi.   İstanbul’da tam 147 AVM var. Buna karşılık dünya standardında konser salonu 2 elin parmağını geçer mi emin değilim. Üstelik bunların birazı da AVM’lerin sığıntısı şeklinde. Bu iç sıkıcı girişi aslında heyecan verici bir konser izlenimi yazısının önüne koymam haksızlık biliyorum. İlyun Bürkev’in daha İstanbul’da tek bir AVM yokken inşa edilmiş Süreyya Opera Sahnesindeki konserinin ışıltısı ile bu gri tablo pek uymuyor. Farkındayım. Yine de bu tezatın altını kalın kalemle çizmezsek geleceğe bırakacağımız dünyaya dair de   o kadar umutlu olamayız. Gülsin Onay gibi bir anıt sanat

Alkolün ÖTV’sine %47 zam geldiği günde 2020 yapımı Türkçesi Körkütük, orjinali “Another Round”   filmini izlemek değişik bir deneyim oldu. Beylik deyimle ülkece geçmiş olduğumuz bu “zor” günlerde bir Danimarka filmi izlemek     çok da herkesin yapacağı bir şey olmasa gerek. Yine de bazen gözlerinizi ve kulaklarınızı etrafa kapayıp dünyada neler olup bittiğine şöyle bir bakmakta fayda var. Kopenhag’da bir lisede başlayan hikaye , rüya şehrin o bildik manzarasında güneşli bir yaz başı mezuniyet partisi ile bitiyor. Okulun 4 öğretmeninin kendilerince dertlendikleri   sorunlara karşı çareyi giderek artan dozda alkolde bulmalarının hikayesi anlatılıyor. Tarih, Psikoloji, Müzik ve Beden Eğitimi Öğretmeni 4 arkadaşın dertleri farklı ama çözümleri tek. Bu çözümü referans olarak gösterdikleri teori ise tamamen bir yanlış anlaşılmaya dayanıyor. Bizim Çocuk Kalbi ile tanıdığımız Edmond de Amicis’in “Şarabın   Psikolojik Etkileri” kitabına yazılan bir   önsözün yanlış anl