Filmler Hayatlar

 ASLINDA “KÖPEĞİN GÜCÜ” YOK Bir filmi anlamak için filmin son sahnesini beklemek çok da şaşırtıcı değildir. Filmleri son sahnesine kadar merak içinde izler ve sonunda çözülen hikaye ile kendinize bütün sorulara cevap bulmanın gururunu yaşatırsınız. Campion’un Power of Dog’u da son saniyesinde hikayesinin bütününü aşikar eden bir film.  Filme adını veren “köpeğin” İncil’in 22.Mezmur’undan kafasını çıkarması ile zaten bütün açıklığıyla resmedilen tablo bir de anlatıya, söze ve kanıta dökülüyor. Kadın cinayetleriyle, çocuk cinayetleriyle, çocuk gelinlerle , homofobiyle yoğrulmuş 2022 Türkiye’si için Power of Dog  bir filmden çok ötesi. Belki de bir ana metin , anayasa hükmünde. Abartılı güzellikte sinematografi,  müthiş bir görsellik, akıl durduran doğa bu filmin yanıltıcı özelliği aslında. Filmi izlerken bütün bu şaşaalı görsellikle başınız dönüyor, hayranlık içinde bir film bu kadar mı güzel çekilir diye kendi kendinize sorup duruyorsunuz. Oyunculukların da  kusursuza varan ama birazcık

  Eski topluma dair ne anlatırsanız anlatın   bugünün yargıları ile değerlendirmeyin. Modern öncesi toplumun bireyleri dünyanın neresinde olursa olsun benzer insanlardı. Teknolojiye ulaşımları arasında fark neredeyse yoktu. Konforları farklı da olsa, yedikleri, içtikleri, ulaşım için kullandıkları her şey birbirinin üç aşağı beş   yukarı aynısıydı. Moderniteyi tek cümle ile tanımlamak gerekirse insanların teknoloji ile olan ilişkisi demek yerinde olacaktır. Çok iyi at yada   çok kötü at arasındaki farkı özel jet ve metrobüs ile mukayese edin mesela. Bu girizgahı yapma nedenim özellikle bizim toplumumuzda modern öncesi dönemi bugünün değer yargılarıyla yargılayıp taraf tutanların kahir ekseriyette yada kahir gürültüde olmasıdır. Modernite öncesinde olup biten her şeyi bugünün kriterleri ile ele alıp siyaset yapan başta Türkiye Sağının   hemen tamamının maluliyeti budur. Yazık ki Türkiye’nin soğuk savaş döneminde iki kutuptan birine yanaşma adına tüm varlığını bu uğurda feda

Bir Pedro Almodovar filmini 3 kilometreden tanırsınız. Kadınların başrol erkeklerinse yardımcı karakter olduğu filmlerdir çoğunlukla.  Kadınların o kadar çok işi vardır ki hiçbir zaman hayatta başrolü alamazlar. Malum her başarılı erkeğin arkasında durmaktır onların asli  işi (!) Almodovar ise en azından filmlerini kadınların üzerine kurarak bu dengesizliğe ufak da olsa müdahale eder hep.  3 erkeğin uzun aralıkla öldüğü filmin kadınları  geride kalmanın zorlukları ile baş etmek zorundalar. Filme adını vere Julieta’nın hayatı hiç tanımadığı, çok iyi tanıdığı ve uzaktan tanıdığı 3 erkeğin trajik ölümleri ile şekillenir.  İspanya’nın 3 farklı bölgesine yayılan filmin çokça acılı ama bir o kadar da ışıltılı bir seyirlik olduğunu söylemek  gerek.  Endülüs, Galiçya ve Madrid’de geçen hikayenin  merkezinde İspanya’nın doğası, güneşi, yağmuru , yemekleri ile beraber gayet kendinden emin insanları var.   Madrid’in geniş sokakları, Endülüs’ün güneşe doymuş bahçeleri ve Galiçya’nın denizle bütün

Ölürse ten ölür canlar ölesi değil sözünü çok severim. Özellikle hayatın doğal akışının bir sonu olmasını da gayet yerinde bulurum.  Sonsuza kadar yaşayacağımızı bilseydik eminim hayat daha sıkıcı hale gelirdi. Özellikle hastalık yada yaşlılık sebebiyle hayattan tamamen elini eteğini çeken insanların ölüm haberlerini hep bu gözle düşünürüm. O insanlar için ölüm aslında sadece formaliteden ibaret bir süreçtir. Onlar belleklerimize kazınan halleri ve hikayeleri ile giderek uzaklaşan bir berraklıkla da olsa hiç unutulmayacak ve daha uzun süre anımsanacaktır. İsmail Dönmez’in 32 yıl Kastamonu Abdurrahman Paşa lisesi müdürlüğü yapması çok az şeyle karşılaştırılabilecek bir vakıa olarak tarihte yerini almıştır. 1976’da mezun olanlar 1959’da doğmuştu, 2008’de mezun olanlar ise 1991 doğumlulardı.  Tam 3 kuşak ve ilave 2 yıl Kastamonu Liseliler İsmail Dönmez’in o meşhur “Çığnarın” nidasını kulaklarında duyarak eğitim hayatlarının en mühim 3 senesini idrak etti. İsmail Hoca’nın tarzı